Pieterman gaat op kamp

Onze reporter heeft de weg naar ons Paaskamp gevonden en brengt elke dag verslag uit van het gebeuren.

Dag 4 Pieterman maakt de balans op

Begin er maar aan: honderd en tien enthousiaste deelnemers, twintig begeleiders en tal

van vrijwilligers.

Maak u geen illusies, zo’n kamp werkt niet op zonne-energie. “There is no such thing as

a free lunch”, alles heeft een prijs. En toch wil SVW de prijs van het sportkamp

betaalbaar houden. Hoe in hemelsnaam fiks je dat voor 140,00€ per deelnemer?

Het is een slappe koord waarop wordt gedanst. De middelen zijn schaars en de

uitgaven swingen al eens de pan uit. Een grote stunt om uit de kosten te blijven. Winst

maken is trouwens niet de enige bedoeling.

Aan de inkomstenzijde: de deelnameprijs die de ouders betalen, de infrastructuur van

het Sportspoor die ter beschikking wordt gesteld door de gemeente, godzijdank, en de

vrijwilligers die zich belangeloos inzetten, onbetaald omdat ze onbetaalbaar zijn.

Aan de andere kant: een waslijst aan uitgaven.

Fruit, drankjes, versnaperingen en een warme maaltijd, geen brooddozen bij ons. De

joco’s verdienen een centje. Moet ook wel want zonder vergoeding vind je niemand en

de kwaliteit van eigen kweek mag iets kosten. Vier dagen voetballen is evenmin een

optie. Dus organiseer je ook andere activiteiten. Kost dat geld? Ja. Levert dat iets op?

Meer dan je denkt.

Er moeten dus keuzes worden gemaakt. Een evenwichtsoefening (ook een sport

trouwens) om op die slappe koord te blijven. Zonder suikertante. Wat doe je als bestuur van zo’n grote vereniging? Besteed je de centen op een zaterdagavond aan een vette vis voor een opportunist met nukken of ga je voor de basis, de jeugd? Zegt u het maar.

Ik weet wat ik zou doen. En geloof me, het bestuur weet het ook. Ze hebben hun zaakjes

behoorlijk goed op orde. Vuistje.

En Pieterman zelf? Zijn voetbalschoenen vond hij niet, wel de herinneringen aan een

mooie, vervlogen tijd op een voetbalveld.

Vuistje.

Dag 3 Pieterman krijgt post

Beste Pieterman,

Papa en mama vinden het een goed idee om jou een briefje te sturen over het

Paaskamp. Ik weet wel niet zo goed wie of wat je bent. Papa zegt dat je een gekkebek vis

zijt voor in de pan. Maar dat geloof ik niet. Wil je weten hoe het is op kamp?

Ik heet Juul en al mijn bro’s zijn hier ook: Mauro, Baptiste en Moussa.

De eerste dag begon met een ferme opwarming. We deden verschillende oefeningen en

ik voelde mij precies Lamine Yamal. Ik probeerde hem na te doen, een rainbow flick met

de bal. Maar dat lukte nog niet. Adan en Yari zeiden dat ik nog veel moet oefenen en

blijven proberen. Zij kunnen dat ook nog niet en ze zijn al zo groot.

Het eten is lekker. Anita en Stefaan scheppen de taljoren vol. Wil je meer, dan moet je

een hand opsteken en krijg je nog. De balletjes in tomatensaus zijn het lekkerste van al.

Alles met een balletjes vind ik lekker en vooral voetbal.

Naast voetballen zijn er ook andere spelletjes. Gaan zwemmen bijvoorbeeld of laser

schieten. Dat had ik nog nooit gedaan in het echt, wel op mijn Playstation.

Het is wel zwaar, mijn benen doen ’s avonds pijn. Mama moest mij naar boven dragen.

Ik kon de trap niet meer op. Papa lacht daarmee en zegt dat ik daar sterk van word. Hij

mag daarmee niet lachen van vake en moeke.

Morgen is het weeral de laatste dag. Benieuwd wat we zullen doen. Maar we eten

frietjes met frikandel en ik ga zeker mijn hand opsteken.

Zo Pieterman, nu weet jij ook eens hoe het er aan toe gaat op een voetbalkamp. LEUK !

Nu ga ik naar bed want ik sta altijd vroeg op. Dan kan ik voor het kamp begint nog eens

naar de video van Yamal kijken. Ik wil zo goed kunnen flicken als hem.

Vuistje,

Juul

Dag 2

Hey Pieterman ! Vuistje

Om kwart voor negen begint Het Sportspoor te gonzen als een bijenkorf. De bezige bijtjes gaan direct op het voetbalveld af als was het een zonnebloem. De zwerm verplaatst

zich naar alle hoeken van het terrein. Hun honger naar de bal is niet te stillen. Je komt wel niet op de mat zonder de toegangscode: een vuistje.

Dat vuistje is niet zomaar iets. Het betekent: “Hoi! We gaan er iets tofs van maken vandaag. Leuk dat je erbij bent.”

Vermomd als begeleider (mijn anorak, pet en sneakers zijn voldoende) maakt Pieterman direct deel uit van de familie. Vuistje.

Adan en Yari zijn wel echte bij-geleiders.

Adan kan je dé revelatie van het seizoen noemen. Hij kwam in de A-ploeg, zag zijn kans en

won meteen de wedstrijd. Niet evident om op zo’n jonge leeftijd ( geboren in 2007) al

titularis te zijn. “Ik wil nog stappen vooruit zetten in deze sport. Hier binnen de club voel

ik mij goed omringd. Punten om aan te werken? Mijn kopspel, fysieke conditie en

spelinzicht kunnen nog beter. Ik ben ook joco* en soms na de training choco. ’t Is wel

zwaar om met de fanions mee te trainen. Het lukt.” Vuistje.

Yari (geboren in 2005) is aan zijn derde seizoen in de fanion bezig. Hij is aanvaller,

invaller maar evengoed titularis. Al naar gelang de omstandigheden. Gepokt en

gemazeld in de club en toch gekozen voor een andere uitdaging volgend jaar? “Ik heb

hier alle categorieën doorlopen. Gewoon andere lucht opsnuiven en misschien titularis

zijn in een ploeg die promoveert naar dezelfde reeks als Wevelgem. Worden speciale

matchen tegen mijn maten.” Succes Yari, we gaan je missen en natuurlijk … een vuistje.

Als de Champions League hymne door de boxen knalt, zwermt iedereen naar de

tribunes voor de instructies. Nu begint het echte werk: dribbelen, passen, bal

controleren en doelpunten maken. En als iemand scoort… Juist ja – weer een vuistje.

Tussen het voetballen door is er ook tijd om te chillen. De uitrusting van Het Sportspoor

staat volledig te onzer beschikking : een sportzaal en het zwembad. Een leuke

afwisseling. Deze namiddag een toernooitje. Het gaat goed: goals, acties en superveel… vuistjes.

Beste ouders,

Om u gerust te stellen: “Het voetbalvirus is totaal onschadelijk, alleen word je er zo moe

van.”

…. Vuistje.

Anita en Stefaan

*Joco = jonge coach

Dag 1

Pieterman vindt zijn voetbalschoenen niet ...

Het paaskamp dat jaarlijks wordt georganiseerd is dé klassieker van het voorjaar, het

hoogtepunt van de sportieve werking. Een waar monument dat bruist van het leven. En

veel meer dan een goedkope kinderopvang tijdens de vakantie. Iedere jeugdspeler die

het tot fanionspeler schopt, liep zich de longen uit het lijf op zo’n kamp.

De paashazen deden al vroeg hun werk deze morgen. De velden liggen bezaaid met

kegels, hekjes en ander materieel in alle mogelijke kleuren. Deze georganiseerde chaos

oogt als een bloementapijt en is klaar om honderd en tien kinderen te ontvangen.

Voorbereid door een twintigtal joco’s oftewel jonge coaches. Deze begeleiders zijn

jeugdspelers die zelf ooit deelnamen aan zo’n kamp. Adan is één van hen. Ik zie hem straks voor een babbel.

Hoe houd je zo’n bende in het gareel? Het lijkt kinderspel.

Om negen uur stipt neemt Björn het woord voor de verzamelde groep die in de

staantribune zit. Zijn instructies zijn kort en bondig: “Vandaag, morgen en de rest van de

week draait het allemaal rond de bal.” “En natuurlijk gaan we dingen kwijt raken.

MAAR…. we vinden alles terug.” Er is hoop voor Pieterman.

Tien minuten later heeft iedere deelnemer zijn begeleider gevonden en trekken de

groepjes naar hun deel van het veld. De eerste ballen worden getrapt, het feest is

begonnen. De donkere wolken die voorspeld zijn drijven weg. “Een plaatselijke opklaring

te danken aan honderd en tien lachtende gezichtjes.“ Het KMI zal er zijn werk mee hebben.

Beste ouders,

Wij hebben heuglijk nieuws. Uw kind eet alles, ook spinazie.

Met vriendelijke groeten,

Anita en Stefaan