Pieterman kijkt over zijn schouder

De eindronde valt als een rijpe appel uit de kast. Sommigen lusten dit toemaatje wel, anderen hebben er hun buik van vol. Wat kan natuurlijk na een zware boterham.

En of dit kans is. Op basis van een zevende plaats met 44 punten kan je nooit aanspraak

maken op promotie. In die donkere februarimaand waarde het degradatiespook zelfs eventjes rond op het Sportspoor. Maar als anderen liever blijven hangen in eerste provinciale dan nemen wij graag hun plaats in. Het mag ook wel eens mee zitten. Soms is vijf minuten puur geluk beter dan dertig wedstrijden goed voetbal.

Onze eerste partij van de eindronde beginnen we met een daverende overwinning, een start die sommigen doet dromen van meer.

Wijle weg met de bus naar Huldenberg voor onze tweede wedstrijd. Lastig hoor voor een

West Vlaming om dit woord correct uit te spreken. De G en de H, weet je wel. Durf je

“muhhenhegeuhen” uitspreken in het bijzijn van een Guldenberhenaar zonder dat hij

een grijns op zijn gezicht krijgt? “Menneke toch.” Een charmante club, een zonovergoten

moederdag en een warme ontvangst zowel op als naast het veld.

Het plaatje klopt, behalve ons voetbal. De wedstrijd verloopt naar het beeld en de gelijkenis van ons seizoen: puzzelen, puzzelden, gepuzzeld.

Eerst is het al een opgave om zestien fitte spelers te verzamelen. Met blessures en

afzeggingen in overvloed is dit geen sinecure. Dan de wedstrijd zelf: de eerste wissel al na vijf minuten, de tweede na twintig en jawel de derde in minuut vierenvijftig. Geen twee zonder drie. Maar… Je kan wel niet blijven wisselen zonder kwaliteitsverlies.

Het is een wonder dat we na de sterke eerste helft van de thuisploeg slechts met een 1-0

achterstand gaan rusten. De thuisploeg is vergeten om ons dan al definitief uit te schakelen.

Als de 2-0 valt, vooraf gegaan door geklungel in de verdediging, weten we het zeker: Finito! Het seizoen zit erop.

Ons seizoen? Een wispelturig schouwspel. We dienen de leider van de competitie zijn enige

nederlaag toe en plaatsen de nummer twee buitenspel in de titelstrijd. En soms spelen we

alsof het ons geen moer kan schelen. Ter verontschuldiging: geen twee opeenvolgende

wedstrijden met dezelfde opstelling spelen is altijd weer puzzelen. En de puzzel is maar

compleet met alle stukjes.

Ieder nadeel heeft zijn voordeel: in zo’n scenario krijgen jonge spelers hun kans, groeien en

worden titularis. Een mooi resultaat van de werking van de club.

De waarheid heeft zijn recht, de rangschikking liegt niet: de middenmoot is ons deel.

De rubriek Pieterman kwam er toevallig, zien of we er een vervolg aan puzzelen.