't Is van horen zeggen ...

Uw Pieterman moest verstek geven voor de match van afgelopen zaterdag, afwezig door belemmering van doorgang. Niet getreurd, Pieterman zou Pieterman niet zijn mocht hij daarvoor geen oplossing hebben. U blijft bij -2 C° niet in de kou staan.

Wat zeg ik? Vijf paar ogen zien meer dan één. Vijf aandachtige uitkijkers, grondig gescreend op hun kennis en objectiviteit, een mooi divers gezelschap dat mij tijdens de wedstrijd up-to-date zal houden met behulp van de laatste technologische snufjes. Een experiment zonder weerga, nooit eerder vertoond in provinciale afdelingen, een primeur !

Als ik om 19u naar mijn pelouze staar die ondergesneeuwd naar mij ligt te kijken kan ik mij niet voorstellen dat er vanavond kan worden gevoetbald. Iedereen zei hetzelfde: “Prachtig stadion, perfecte kunstgrasmat en terreinverzorgers die niets aan het toeval overlieten. Daar moet je de oorzaak van onze dramatische eerste helft niet zoeken. “ Duidelijke taal.

“Houthulst kwam zeer gemotiveerd op het veld. Lees: de bezoekers kregen geen poot aan de grond, alle duels gingen verloren en ze werden meermaals gepakt door enkele snelle mannen. De boskanters* komen in minuut 24 verdiend op voorsprong. Een hoekschop ligt aan de basis. Daarna bleven ze komen, op zoek naar een nog veiliger marge om de rust in te gaan. Eén belangrijke hindernis op hun weg: onze doelman.”

Vijftien minuten de tijd voor de spelers en de staf om te herbronnen. Rust voor mijn luitenants, even bekomen in de cafetaria van de koude douche.

“Drie minuten ver in de tweede helft. De thuisploeg legt enkele driehoekjes op de mat en bekroont deze collectieve aanval met een tweede doelpunt. Niks op aan te merken, zuiver op de graat.”

“Het is onze T1 die het verdere verloop van de wedstrijd zal veranderen door enkele tactische manoeuvres. Hij schuift met zijn spelers als waren het pionnen op een schaakbord. Eéntje naar voren, twee naar links, en drie op een rij. De boskanters zijn de tel kwijt. Als je onmiddellijk daarop de aansluitingstreffer scoort heb je overschot aan gelijk. De burger langs de kant van het veld krijgt moed.

Nog één bère grote kans voor de thuisploeg op de 3-1 . Het is doelman Rogiers die de man van de match wordt.

SVW vindt eindelijk zijn voetbal mede door het feit dat de boskanters hun beste pijlen hebben verschoten in de eerste helft. De kansen vallen nu aan onze kant. Kansen zijn nog geen doelpunten, zei mijn vader zaliger.”

“Het is wachten tot de laatste minuut op de gelijkmaker. Een hoekschop wordt door Jordy, terug van een vervelende blessure, prinsheerlijk in doel gekopt.

Wij vieren de gelijkmaker als een overwinning.”

Dit ruikt naar: blij met een dode mus.

Twee minuten later spookt de titel van mijn volgende bijdrage al door mijn hoofd: “Erop en erover.

Ardooie here we are ! ”

• In een ver verleden werden de inwoners van Houthulst, een gehucht dat gelegen is aan de kant van het Vrijbos, boskanters genoemd.